“Meisjes kunnen geen piet vasthouden”

Ik zat in mijn laatste jaar geneeskunde en volgde stage op de dienst chirurgie. Ik was op voorhand gewaarschuwd dat de chirurgen er vaak schreeuwden. Een medestudent had zelfs een schaar naar zijn hoofd gekregen

Tijdens mijn laatste dagen, moest er een blaassonde geplaatst worden bij een patiënt. Dit wou ik graag doen. De dokter zei meteen 'ja maar daar wil ik dan wel bij zijn hoor. Weet gij hoe dat ge een piet moet vasthouden?' Ik antwoordde daar verontwaardigd 'ja' op. 'Ah ja, zeg ne keer?' De assistent begon ongemakkelijk te lachen en ik werd rood. Ik durfde niet anders dan uit te leggen hoe je dit doet. 'Toon ne keer', zegt hij daarop, en hij steekt twee vingers in de lucht. 'Dit is een piet, pak hem eens vast gelijk gij het zou doen.' Ik stond met mijn rug tegen de muur. Dus ik pak - nog steeds in shock - zijn vingers vast. Dat is waarop hij gewacht had: hij steekt meteen van wal dat ik fout zit. Ik probeer mezelf nog te verdedigen door te zeggen dat we dat zo niet geleerd hebben. De chirurg grommelt daar wat op en zegt: 'Kijk, jonge meisjes kunnen geen piet vasthouden.'

Na de eerste shock heb ik het voorval opgeschreven en doorgestuurd naar mijn mentor, een vertrouwenspersoon voor mij. Een paar uur later kreeg ik al een bericht dat ze het voorval anoniem had besproken op de universiteit. Met mijn akkoord heeft ze het nadien voorgelegd aan de stagecoördinator, samen met het schaar-incident. Dezelfde avond nog was de stageplek voor onbepaalde duur geschrapt.

Toen ik dit verhaal op een avond na ons afstuderen aan wat vrienden vertelde, waren ze verbaasd. Niet om wat ik had meegemaakt, het merendeel van hen kon gelijkaardige verhalen vertellen. Ze waren verbaasd dat ik had durven praten. En meer nog waren ze verbaasd, dat iedereen mij meteen serieus had genomen en actie had ondernomen. Het idee leeft nog steeds dat dit normaal is, dat dit onvermijdelijk bij de stages hoort en dat dit niet snel zal veranderen.

Verhaal van Anoniem