Ik was een jonge onderzoeker aan een Vlaamse Universiteit. Voor mijn mannelijke collega's was het een evidentie om ook onderzoek te doen met mensen buiten het lab. Dat hoort er nu eenmaal ook bij als onderzoeker. Ik mocht het niet van de professoren, want 'mijn werk was toch niet goed'. Wanneer ik deze ongelijke behandeling aankaartte, begonnen ze mij te pesten. Ik kon niets meer goed doen, kreeg op alles opmerkingen. Ze moesten mij gewoon niet meer hebben, omdat ik geklaagd had over deze genderdiscriminatie. Toen ik hulp zocht bij de facultaire vertrouwenspersoon zei zij dat Academia nu eenmaal zo was: ze had het allemaal ook mee gemaakt, dus raadde me aan 'om gewoon naar een psycholoog te gaan om een dikker vel te leren kweken'.
Ik ontwikkelde een angststoornis en werd op ziekteverlof geschreven. Ik was maanden arbeidsongeschikt. Maar de professoren wisten voor de rest van de vakgroep te verbergen dat er een conflict was geweest en maakten me zwart bij anderen. Mijn naaste collega's wisten wat er aan de hand was, maar durfden er niets tegen te doen. Ik ben uiteindelijk moeten stoppen met mijn toenmalig onderzoek aan die Universiteit.
Ik vrees dat er niets aan valt te beginnen: Er is geen enkele dienst die controleert hoe professoren hun personeel behandelen. En vóór mij waren er ook al 8 vrouwen vertrokken door gender of andere discriminatie.
Ik heb naderhand om een gesprek gevraagd met de rector en mijn decaan om mijn situatie en die van mijn vrouwelijke collega's te bespreken, zodat dit niet meer hoeft te gebeuren in de toekomst. Dat gesprek is mij beloofd, maar is er ondanks herhaaldelijke herinneringen nooit gekomen.
Wanneer ik niet lang daarna de rector in de media hoor zeggen dat desnoods een gesprek gevraagd kan worden met hem bij ernstig grensoverschrijdend gedrag denk ik: tja, alles voor de schone schijn zeker?
Verhaal van Anoniem
Reacties
Reactie toevoegen