Het is blijkbaar iets van alle tijden en van overal.
In de lagere school (jaren 70) was er de "vriendelijke opa" aan de schoolpoort die er maar wat graag van profiteerde om telkens "toevallig" mijn vroegrijpe borsten te betasten. Iedereen wist het.
In de middelbare school (jaren 80) was er de leraar die telkens opnieuw aan onze jonge lichamen zat te prullen wanneer hij kwam 'helpen" tijdens het individueel werk. We zaten letterlijk met onze armen voor onze borsten. Ook hier was het gekend. We zijn dikwijls gana klagen bij klastitulaties en directie. Enige gevolg was dat we straf kregen door de leerkracht in kwestie. Hij werd pas ontslagen na de opkomst van de eerste gsm's waarmee de leerlingen foto's trokken.
Aan de unief (inmiddels al jaren 90) was er een vak waar ik heel goed in was. De prof had gezegd dat hij geen letterijke weergave van de cursus wou op het mondelinge examen maar dat hij een eigen inbreng apprecieerde. Het was mijn laatste examen en ik was mijn "examenoutfit" (bloesje, rokje, jasje) beu en had een broek aangetrokken met een klassiek hemd en had mijn haar opgespeld. Op het examen kon de prof alleen zeggen dat dit niet letterlijk was wat in de cursus stond en ik kreeg een 11/20. Toen moest ik het dus meenemen naar 2e zit. Mannelijek medestudenten reageerden verbaasd. Die prof hield van meisje smet kang blond haar. Dus waarom had hij mij maar een 11 gegeven? Razend was ik. Ik heb de cursus bijna niet meer open gedaan tot 1 dag voor het herexamen. Ik kende het immers echt goed. Ik kwam er aan in bloesje, rokje en met mijn haar los en ik haalde vlot 18/20. En de prof maar zeggen dat hij mij zich niet herinnerde in eerste zit en dat hij zo verbaasd was dat ik maar 11 had gehaald...
We moesten aan de unief een thesis schrijven. Op de eerste vergadering waren we met een 20-tal studenten. We kregen ons onderwerp,enkele tips en de boodschap dat we steeds mochten langs gaan voor hulp bij de assistent die ons zou begeleiden. Enkele studenten gingen vrij vaak langs. Zo deed het de ronde dat hij had gezegd dat hij een van de studenten, een meisje met een blonde carré onweerstaanbaar vond. Toen ik uiteindelijk langs ging bij die assistent sprak hij me aan met "Dag mooi meisje, ik ben al lang op jou aan het wachten". Vanaf dan was het wachten voor mij. Week na week liet hij me terugkomen, moest ik mee in zijn bureau gaan zitten, liet me koffie zetten, vertelde over zijn vrouw, vroeg me of ik een relatie had ....inmiddels hing zijn hele bureau vol post-its met mijn naam erop, maar mijn thesis had hij nooit gelezen. Ik kreeg geen tips, wist niet wat ik moest doen. Uiteindelijk was ik dat echt beu. Ik vroeg of ik geslaagd was. Hij vroeg of ik niet graag wat meer punten wou. Ik moest blijven komen. Ik ben niet meer geweest en had net de helft van de punten.
Ik vond deze 2 voorvallen aan de unief zeer oneerlijk. Mannelijke studenten vonden soms dat ik als meisje het makkelijker had op mondelinge examens. Dit zou geen verschil mogen maken.Ik heb steeds gedacht dat de thesis mij mijn onderscheiding heeft gekost. Maar liever geen onderscheiding dan werkelijk meegaan in zijn wens.
Ik ben niet naar de ombudsdienst geweest. Het was woord tegen woord en in de jaren 90 denk ik toch niet dat dit veel effect had gehad. Maar nu zijn we 2022. Mijn advies is nu om dit wel te melden.
Verhaal van Anoniem
Reacties
Reactie toevoegen